Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, Wydział II Karny,
w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Fronc

Protokolant: prot. Joanna Sobelga

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków – Podgórze:
Konrada Włoszczyny

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 21.05.2013 r., 20.08.2015 r., 13.10.2015 r., 17.11.2015 r., 1.12.2015 r., 9.12.2015 r., 22.01.2016 r., 26.02.2016 r., 13.04.2016 r., 18.05.2016 r., 22.06.2016 r.

sprawy: F. M. ,

s. A. i U. z d. M.,

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 25 października 2012 r. w K. działając w zamiarze, aby I. O., M. K. i V. G. dokonały czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (...) S.A. z siedzibą oddziału w K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 20.000 zł, swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie, poprzez udzielenie I. O. i M. K. rady i informacji co do okoliczności związanych z zawieraniem umowy pożyczki oraz poprzez uzyskanie i dostarczenie pieczątki firmowej z nazwą firmy (...), którą zostało obite podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach firmy (...) z siedzibą w K. na nazwisko I. O. przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II. w dniu 15 października 2012 r. w K. działając w zamiarze, aby I. O., M. K. i V. G. dokonały czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1500 zł, przy zawieraniu pożyczki nr (...), swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie, poprzez udzielenie I. O. i M. K. rady i informacji co do okoliczności związanych z zawieraniem umowy pożyczki oraz poprzez uzyskanie i dostarczenie pieczątki firmowej z nazwą firmy (...), którą zostało obite podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach firmy (...) z siedzibą w K. na nazwisko I. O. przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III. w dniu 16 października 2012 r. w K. działając w zamiarze, aby I. O., M. K. i V. G. dokonały czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4200 zł, przy zawieraniu umowy o kartę kredytową C. V. nr (...), swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie, poprzez udzielenie I. O. i M. K. rady i informacji co do okoliczności związanych z zawieraniem umowy pożyczki oraz poprzez uzyskanie i dostarczenie pieczątki firmowej z nazwą firmy (...), którą zostało obite podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach firmy (...) z siedzibą w K. na nazwisko I. O. przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV. w dniu 23 października 2012 r. w K. pomógł zbyć telefon komórkowy N. (...) uzyskany za pomocą czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez przewłaszczenie przedmiotowego telefonu na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I. oskarżonego F. M. uznaje za winnego zarzucanego mu w punkcie I części wstępnej wyroku czynu, z tą zmianą, że przyjmuje, iż oskarżony czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia – w okresie od 27.10.2007 do 29.09.2011 - kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt II K 283/08/S, wchodzącej w skład kary wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r., sygn. akt II K 1190/08/S za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i kwalifikuje go jako występek z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II. oskarżonego F. M. uznaje za winnego zarzucanego mu w punkcie II części wstępnej wyroku czynu, z tą zmianą, że przyjmuje, iż oskarżony czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia – w okresie od 27.10.2007 do 29.09.2011 - kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt II K 283/08/S, wchodzącej w skład kary wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r., sygn. akt II K 1190/08/S za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i kwalifikuje go jako występek z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III. oskarżonego F. M. uznaje za winnego zarzucanego mu w punkcie III części wstępnej wyroku czynu, z tą zmianą, że przyjmuje, iż oskarżony czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia – w okresie od 27.10.2007 do 29.09.2011 - kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt II K 283/08/S, wchodzącej w skład kary wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r., sygn. akt II K 1190/08/S za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i kwalifikuje go jako występek z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. oskarżonego F. M. uznaje za winnego zarzucanego mu w punkcie IV części wstępnej wyroku czynu, z tą zmianą, że przyjmuje, iż oskarżony czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia – w okresie od 27.10.2007 do 29.09.2011 - kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt II K 283/08/S, wchodzącej w skład kary wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r., sygn. akt II K 1190/08/S za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i kwalifikuje go jako występek z art. 291 § 1 k.k. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

V. na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych w punktach I, II, III i IV wyroku kar pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu F. M. karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Michała Szreniawy kwotę 1549,80 (tysiąc pięćset czterdzieści dziewięć i 80/100) złotych (stawka powiększona o podatek VAT) – tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu;

VII. na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 201/15/P

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza
z dnia 30 czerwca 2016 roku

W oparciu o zebrany w postępowaniu materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 października 2012 r. do K. przyjechała I. O.. Spotkała się z F. M., którego znała od wakacji 2012 r. Następnie wspólnie udali się do mieszkania M. K. tj. na ul. (...) w K., u której I. O. zatrzymała się na kilka dni. Wówczas razem tj. I. O., M. K. i F. M. ustalili, że I. O. założy na siebie działalność gospodarczą, aby móc starać się o kredyt w celu wyłudzenia pieniędzy z banku. F. M. powiedział I. O., że po założeniu firmy będzie mogła wziąć na tę firmę trzy telefony komórkowe, a także, że będzie mogła wziąć kredyt w wysokości 20 tys. zł w oddziale banku (...) zlokalizowanym na ul. (...) w K.. Wspólnie ustalili także, że M. K. zamelduje u sobie I. O. po to, aby I. O. mogła następnie założyć własną działalność gospodarczą i starać się o udzielenie kredytu. Od początku wiadomo było, że firma ta służyć będzie jedynie wyłudzaniu kredytów oraz telefonów komórkowych przeznaczonych następnie na sprzedaż. Podczas rozmowy F. M. chwalił się, że wcześniej też otworzył firmę i na tej podstawie wziął laptopa i telewizor w sklepie (...), a także trzy telefony komórkowe, a następnie wszystko sprzedał.

Dowód:

zeznania świadka I. O. k. 38-40 t. I, 347 t. II

zeznania świadka M. K. k. 444 t. III, 50-51, 52-54, 124-126 t. I

Kolejnego dnia M. K. wraz z I. O. udały się do Urzędu Miasta Krakowa w celu zameldowania I. O. w mieszkaniu M. K.. Z uwagi jednakże na to, iż musiały oczekiwać na nadanie numeru REGON kilka dni (I. O. po odbiór numeru REGON miała zgłosić się w dniu 22 października 2012 r.), F. M. zaproponował, aby spróbowały uzyskać kredyt w oparciu o zaświadczenie o zatrudnieniu. W tym celu M. K. zaproponowała, iż załatwi I. O. zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach od swojej znajomej V. G., która pracowała w barze wietnamskim. M. K. skontaktowała się z W. G. prosząc ją o potwierdzenie zatrudnienia I. O. w barze (...), oraz wzór pieczątki, na co ta przystała. Za powyższą przysługę miała otrzymać od 500 do 800 zł.

Dowód:

zeznania świadka I. O. k. 38-40 t. I, 347 t. II

zeznania świadka M. K. k. 444 t. III, 50-51, 52-54, 124-126 t. I

częściowe zeznania świadka V. G. k. 427 t. II, 44-46 t. I

F. M., I. O. i M. K. udali się do baru wietnamskiego zlokalizowanego w K. na os. (...), gdzie pracowała V. G.. Spotkali się tam z V., która na czystej kartce papieru przybiła pieczątkę firmową ww. baru. F. M. zabrał tę kartę w celu wyrobienia tożsamej pieczątki, z tym że dodatkowo na pieczątce miał zostać dodany numer telefonu do baru wietnamskiego po to, aby pracownik banku mógł skontaktować się telefonicznie z V. G., która potwierdziłaby wówczas zatrudnienie I. O. w ww. miejscu pracy. M. K. samodzielnie wypełniła zaświadczenie o zatrudnieniu I. O. w ww. barze (...), a następnie przybiła na nim pieczątkę, którą przyniósł jej F. M.. M. K. powiedziała I. O., że w banku ma powiedzieć, że pracuje jako pomoc kuchenna.

Dowód:

zeznania świadka I. O. k. 38-40 t. I, 347 t. II

zeznania świadka M. K. k. 444 t. III, 50-51, 52-54, 124-126 t. I

częściowe zeznania świadka V. G. k. 427 t. II, 44-46 t. I

zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach k. 11 t. I, 444 t. III

Po informacjach przekazanych przez F. M. dotyczących możliwości wyłudzenia pożyczki, w dniu 15 października 2012 r. I. O. złożyła wniosek do firmy (...) S.A. o przyznanie pożyczki w kwocie 1.500 zł. Składając ww. wniosek wiedziała, że zamierza wyłudzić od tej firmy pieniądze i nie będzie spłacała udzielonej pożyczki. W tym celu do mieszkania M. K. przyjechał przedstawiciel firmy reprezentujący (...) S.A., z którym I. O. podpisała umowę pożyczki nr (...) na kwotę 1.500 zł netto. Przed podpisaniem umowy I. O. przedstawiła przedstawicielowi ww. firmy umowę wynajmu mieszkania na okres 5 lat, sfałszowaną umowę o pracę w (...) barze (...) oraz sfałszowane zaświadczenie o zatrudnieniu, które wcześniej przygotowała dla niej M. K.. Na zaświadczeniu tym M. K. przybiła pieczątkę firmową z nazwą firmy (...) z siedzibą w K., którą dostarczył jej F. M.. Ww. umowa wskazywała, iż I. O. zatrudniona jest w ww. barze od 15.11.2010 r. na czas nieokreślony, pracując na pełny etat i otrzymując wynagrodzenie w kwocie 1.700 zł netto. Z uwagi na pozytywną weryfikację kredytową, I. O. udzielona została ww. pożyczka. Pieniądze w kwocie 700 zł przekazała M. K., 50 zł dała F. M., a pozostałą część zostawiła dla siebie. W dniu 22 października 2012 r. M. K. przekazała przedstawicielowi firmy (...) S.A., który przyjechał do jej mieszkania, kwotę 50 zł w ramach spłaty ww. pożyczki.

Dowód:

zeznania świadka I. O. k. 38-40 t. I, 347 t. II

zeznania świadka J. K. k. 368 t. II, 92 t. I

zeznania świadka M. K. k. 444 t. III, 50-51, 52-54, 124-126 t. I

dokumentacja (...) S.A. k. 112-118 t. I, 444 t. III

W ciągu kilku dni I. O. wraz z M. K. i F. M. udali się do kilku instytucji finansowych m.in. do G. Banku zlokalizowanego na ul. (...) w K., gdzie jednakże I. O. odmówiono złożenia wniosku kredytowego.

Dowód:

zeznania świadka I. O. k. 38-40 t. I, 347 t. II

zeznania świadka M. K. k. 444 t. III, 50-51, 52-54, 124-126 t. I

Następnie F. M. zaproponował, aby wziąć na kredyt telewizor i laptopa. W tym celu w dniu 16 października 2012 r. I. O. i M. K. wraz z F. M. udali się do sklepu (...) w K. przy ul. (...). Tam też I. O. zawarła umowę kredytu nr (...) z (...) Bank (...) S.A. na nabycie karty płatniczej V. C. Standard z przyznanym limitem w kwocie 4.200 zł. W czasie zawierania umowy I. O. przedłożyła m.in. zaświadczenie o zatrudnieniu w firmie (...) na stanowisku pomocy kuchennej z miesięcznym wynagrodzeniem w kwocie 2000,23 zł netto, które wypełniła dla niej M. K.. Na zaświadczeniu tym M. K. przybiła pieczątkę firmową z nazwą firmy (...) z siedzibą w K., którą dostarczył jej F. M.. Po otrzymaniu ww. karty I. O. wraz z F. M. udała się do sklepu (...) dokonując zakupu telewizora firmy (...) cali oraz laptopa H. na łączną kwotę 4148 zł. I. O. wraz z F. M. sprzedała ww. telewizor w lombardzie za kwotę 1.400 zł, z czego 700 zł dała M. K., 100 zł dała F. M., a pozostałą kwotę zostawiła dla siebie. I. O. nie dokonała żadnej spłaty powstałego zadłużenia. Laptopa H. otrzymała M. K. w zamian za zameldowanie I. O..

Dowód:

zeznania świadka I. O. k. 38-40 t. I, 347 t. II

zeznania świadka R. K. k. 369 t. II, 90 t. I

zeznania świadka M. K. k. 444 t. III, 50-51, 52-54, 124-126 t. I

pisma (...) Sp. z o.o. k. 89 t. I, 444 t. III

dokumentacja (...) Agricole k. 94-104 t. I, 444 t. III

Kiedy I. O. założyła firmę o nazwie I. O. z siedzibą w K. przy ul. (...) i otrzymała numer REGON, udała się wraz z M. K. i F. M. do salonu (...) S.A. przy ul. (...). W salonie tym dokonała zakupu 3 telefonów o marce: jeden S. (...) nr (...) za 1,23 zł brutto i dwa N. (...) nr (...) i (...) po 1,23 zł brutto, zawierając przy tym trzy umowy o numerach: (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Cena telefonu N. L. w ofercie bez zawierania umowy wynosiła 2.189 zł brutto, a telefonu S. X. 2.199 zł bruttu. Telefony te zostały zakupione na jej firmę. Nigdy nie zamierzała spłacać wykupionych abonamentów i od samego początku wiadomo było, że telefony te będą na sprzedaż. Telefon S. zostawiła dla siebie, jedną N. dała M. K., a drugą (telefon N. (...)) wziął F. M., który w dniu 23 października 2012 r. sprzedał ją w lombardzie za kwotę 450 zł. W dniu 11 lutego 2013 r. wszystkie aktywowane numery zostały zawieszone z powodu całkowitego braku płatności.

Dowód:

zeznania świadka I. O. k. 38-40 t. I, 347 t. II

zeznania świadka M. G. k. 347 t. II, 26-27 t. I

zeznania świadka B. W. k. 367-368 t. II, 119-120 t. I

zeznania świadka M. K. k. 444 t. III, 50-51, 52-54, 124-126 t. I

dokumentacja (...) S.a. 74, 75-88 t. I, 444 t. III

W dniu 22 października 2012 r. F. M. wraz z I. O. i M. K. udali się do Biura (...) S.A. zlokalizowanego przy ul. (...) w K.. Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, które poczynił F. M., I. O. weszła do instytucji, a pozostałe osoby zostały na zewnątrz. I. O. chciała ubiegać się o przyznanie kredytu w kwocie 20 tys. zł, którego nigdy nie zamierzała spłacać. Do wniosku złożyła u doradcy finansowego zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach, które przygotowała i wypełniła M. K.. W celu sprawdzenia wiarygodności wnioskodawcy, przedstawiciel (...) S.A. w osobie T. B. udał się do barku (...), w którym miała pracować I. O., ale ostatecznie w rozmowie telefonicznej z księgową firmy uzyskał informację, iż ww. osoba nigdy nie pracowała w tym miejscu, a księgowa nigdy nie wystawiała powyższego zaświadczenia. W dniu 25 października 2012 roku I. O. ponownie przyszła do Biura (...) S.A. podtrzymując chęć otrzymania pożyczki, ale z uwagi na wątpliwości co do jej zatrudnienia, pożyczka ta nie została jej udzielona. Kiedy I. O. wychodziła z ww. banku została zatrzymana przez funkcjonariuszy Policji.

dowód:

zeznania świadka I. O. k. 38-40 t. I, 347 t. II

zeznania świadka T. B. k. 391-392 t. II, 6-7 t. I

częściowe zeznania świadka V. G. k. 427 t. II, 44-46 t. I

notatka urzędowa k. 3 t. I, 444 t. III

wniosek o udzielenie pożyczki k. 21-22 t. I, 444 t. III

dokumentacja (...) S.A. k. 10-20 t. I, 444 t. III

F. M. był dotychczas wielokrotnie karany, w szczególności za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. o sygn. akt II K 283/08/S został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok ten objęty został wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r. o sygn. akt II K 1190/08/S, na podstawie którego Sąd orzekł w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności karę łączną w wymiarze 5 lat i 7 miesięcy, zaliczając na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego oraz kary dotychczas odbyte. Oskarżony odbywał ww. karę w okresie od 27 października 2007 r. do 29 września 2011 r.

Dowód:

karta karna k. 449-451 t. III,

odpisy wyroków k. 211-212, 215-227, 257-258 t. II, 444 t. III

Przesłuchany w charakterze podejrzanego F. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, iż zna M. K. i I. O., nie zna natomiast V. G.. Zaprzeczył, aby udzielał wymienionym osobom rady lub informacji co do pobierania pożyczek w różnych instytucjach. Zaprzeczył również, aby dostarczał wskazanym osobom pieczątki oraz aby pomagał zbyć telefon komórkowy.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego F. M. k. 234-236 t. II

Słuchany przed Sądem ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, podtrzymując wcześniej złożone wyjaśnienia.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego F. M. k. 339-340 t. II

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd jedynie w niewielkim zakresie przyznał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, tj. w tej części, w której oskarżony przyznał, iż zna M. K. oraz I. O.. W pozostałym zaś zakresie Sąd uznał, że wyjaśnienia oskarżonego są niewiarygodne, albowiem nie znajdują żadnego poparcia w pozostałym materiale dowodowym sprawy, który to Sąd uznał za wiarygodny, a nadto zdaniem Sądu stanowią jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwa.

Przechodząc do oceny wyjaśnień oskarżonego, Sąd uznał, iż w znacznym zakresie (poza tym wskazanym powyżej) nie można im przyznać waloru wiarygodności. Na marginesie należy zwrócić uwagę, iż wyjaśnienia oskarżonego są bardzo lakoniczne i nie zawierają zbyt wiele treści poza właściwie jedynym istotnym stwierdzeniem, iż nie przyznaje się on do zarzucanych czynów. Z uwagi na powyższe, dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego pod względem ich wiarygodności, Sąd przede wszystkim zwrócił uwagę na pozostałe ujawnione dowody, którym po szczegółowej analizie przypisał walor wiarygodności. Na podstawie tych dowodów Sąd uznał, iż wbrew twierdzeniu oskarżonego dopuścił się on zarzucanych mu czynów, albowiem swoim zachowaniem ułatwił popełnienie przestępstwa przez I. O. praz M. K.. Oskarżony bowiem, który wielokrotnie był skazany za dokonanie przestępstwa oszustwa, a zatem posiadał już stosowne „doświadczenie” w zakresie możliwości dokonania tego przestępstwa, udzielił ww. osobom informacji i rady w jaki sposób mogą otrzymać kredyt gotówkowy lub kredyt na dokonanie zakupu sprzętu (telewizora, laptopa), czy też zakupu telefonów na abonament na firmę. Oskarżony posiadał zatem bogatą wiedzę
i doświadczenie życiowe na temat sposobu i możliwości doprowadzenia instytucji finansowych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a zatem możliwości uzyskania kredytu przy jednoczesnym braku zamiaru jego spłaty. Oczywiście, wiedza ta sama przez się nie stanowi podstawy do twierdzenia, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu obecnie czynów, niemniej jednak stanowi istotny kontekst sytuacyjny i umożliwia zobrazowanie całości wydarzeń. O tym zaś, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów świadczą zeznania przesłuchanych w sprawie świadków. Z zeznań bowiem świadka I. O. bezsprzecznie wynika, iż oskarżony brał udział w przestępczym procederze wyłudzania kredytów z instytucji finansowych, a jego rola polegała na tym, iż cały czas towarzyszył I. O. mówiąc jej, do którego banku ma udać się po kredyt, wchodził z nią do konkretnego banku, mówił co powinna powiedzieć osobie, z którą w banku będzie rozmawiała i co powinna podpisać (k. 346-347 t. II). Również z zeznań świadka M. K. bezsprzecznie wynika, iż po tym jak V. G. przybiła na czystej kartce papieru pieczątkę baru wietnamskiego, oskarżony wziął tę kartkę ze sobą i udał się do punktu usługowego, w którym wyrobił identyczną pieczątkę dodając do niej jedynie numer telefonu do ww. baru. Numer telefonu dodany został po to, aby pracownik banku udzielający kredytu mógł skontaktować się z ww. barem, w którym telefon odbierała V. G., która następnie mogłaby potwierdzić zatrudnienie I. O.. Okoliczności te zatem jednoznacznie wskazują, iż oskarżony w procederze był „mózgiem” całej operacji i to on udzielał wszelkich rad i informacji co do sposobu dokonania przestępstwa oszustwa, a także to on dostarczył M. K. podrobioną pieczątkę, którą następnie mogła przybyć na podrobionych zaświadczeniach o zatrudnieniu I. O..

Zeznania ww. świadków, na podstawie których Sąd oparł istotne ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy, w przeciwieństwie do wyjaśnień oskarżonego, są przekonywujące z uwagi na ich spójność, szczegółowość i logiczną konsekwencję. Oskarżony natomiast składając wyjaśnienia ograniczył się jedynie do zaprzeczenia swojego udziału w procederze oraz lakonicznego zaprzeczenia wiarygodności ww. osób, nie podając przy tym żadnych rzeczowych i logicznych argumentów potwierdzających jego tezę. Mając na uwadze powyższe, Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego.

W przedmiotowej sprawie przesłuchano wielu świadków tj.: I. O. (k. 346-347 t. II, 37-40 t. I, 127-128 t. I), M. G. (k. 347 t. II, 26-27 t. I), B. W. (k. 367-368 t. II, 119-120 t. I), J. K. (k. 368 t. II, 92 t. I), R. K. (k. 369 t. II, 90 t. I), T. B. (k. 391-392 t. II, 6-7 t. I), V. G. (k. 427 t. II, 44-46 t. I) oraz M. K. (k. 444 t. III, 50-51, 52-54, 124-126 t. I).

Zeznania świadka I. O. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Świadek bowiem była również osobą oskarżoną w powyższej sprawie, aczkolwiek wobec niej zapadł już wyrok skazujący i jest on prawomocny. Świadek zatem zeznając obecnie, nie miała żadnej motywacji do tego, aby podawać nieprawdę. Co więcej, świadek słuchana przed Sądem kilka lat po feralnych wydarzeniach, zeznawała w sposób istotnie podobny do swoich wyjaśnień złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego jako osoba podejrzana, co tym bardziej wskazuje na jej wiarygodność. Zeznając przed Prokuratorem lepiej pamiętała szczegóły zdarzeń, aniżeli obecnie, co jednoznacznie zaznaczyła przed Sądem. Za mało przekonywujące Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego, który podał, iż I. O. „nagadała jakieś pierdoły, aby tylko siebie bronić” (k. 235 t. II). W przeciwieństwie bowiem do wyjaśnień oskarżonego, zeznania I. O. cechują się rzetelną szczegółowością, są logiczne, harmonijne i chronologiczne, a tym samym pozwalają na całościowe zobrazowanie przebiegu wydarzeń. Świadek podała w sposób nie budzący żadnej wątpliwości także role wszystkich uczestniczących w procederze osób. W takim samym stopniu zeznania I. O. obciążały F. M., M. K., jak i ją samą – I. O. w żadnym bowiem stopniu nie próbowała umniejszyć swojej roli, czy też uniknąć odpowiedzialności karnej, nie zmniejszała również swojej winy, a w sposób rzeczowy i jasny wskazywała na wszystkie aspekty dokonanych czynów, w których brała udział. Z tego też względu, jej zeznania Sąd uznał za całkowicie wiarygodne.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadka M. K.. Tak samo bowiem jak I. O., M. K. była osobą oskarżoną w powyższej sprawie i zapadł wobec niej prawomocny wyrok skazujący. Świadek zatem zeznając obecnie, nie miała żadnej motywacji do tego, aby podawać nieprawdę. Co więcej, jej zeznania charakteryzują się rzetelną szczegółowością, są konsekwentne w ciągu całego toku postępowania, a świadek – tak jak i I. O. – pomimo składania wyjaśnień w charakterze podejrzanej – nie umniejszała swojej winy i odpowiedzialności, przedstawiając w sposób rzetelny i logiczny wszystkie zdarzenia, w których brała udział. Jednocześnie zeznania te są spójne z zeznaniami I. O. oraz V. G., co tym bardziej podkreśla ich wiarygodność.

Za częściowo wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka V. G.. Za niewiarygodne Sąd uznał zeznania w zakresie, w jakim świadek zeznała przed Sądem, iż odmówiła M. K. potwierdzenia okoliczności zatrudnienia I. O. w barze wietnamskim, a także powiedziała przedstawicielowi banku, iż I. O. w tym barze nie pracuje. Zeznania te są bowiem sprzeczne z wyjaśnieniami V. G. złożonymi w charakterze osoby podejrzanej w trakcie postępowania przygotowawczego, w których to świadek jednoznacznie wskazała, iż zgodziła się na potwierdzenie ww. okoliczności. Po odczytaniu ww. wyjaśnień przez Sąd, świadek potrzymała je w całości przyznając, iż „rzeczywiście zgodziłam się i potwierdziłam zatrudnienie I. O. w barze, w którym wtedy pracowałam” (k. 427). W pozostałym zakresie Sąd uznał zeznania ww. świadka za wiarygodne z uwagi na to, że są one logiczne, rzetelne, rzeczowe i spójne z zeznaniami zarówno I. O., jak i M. K.. W tym miejscu dodatkowo należy wskazać, iż zdaniem oskarżonego to „O. i K. nagadały jakiś pierdoły” – oskarżony nie wspomniał natomiast nic na temat V. G., której to zeznania korespondują z zeznaniami pozostałych kobiet. Hipotetycznie zatem, nawet gdyby uznać, iż zeznania I. O. i M. K. polegały na pomówieniu oskarżonego, to zeznania V. G. całkowicie zaburzają linię obrony oskarżonego, zaprzeczając jego twierdzeniom.

Zeznania świadków B. W., J. K., R. K. oraz T. B. Sąd uznał za wiarygodne w całości, albowiem osoby te reprezentowały pokrzywdzone firmy i nie miały żadnego bezpośredniego kontaktu z oskarżonym, nie znały go wcześniej, nie miały również z nim żadnych wcześniejszych zatargów, czy konfliktów, a zatem były wobec niego osobami zupełnie obcymi, a ponadto zeznania składały jedynie na podstawie dokumentów systemowych (firmowych). Co więcej, zeznania tych osób są logiczne, spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zakwestionowania prawdziwości podawanych przez świadków okoliczności.

W toku niniejszego postępowania wydana została opinia biegłego z zakresu informatyki (k. 131-193 t. I, 444 t. III), która jednakże nie wniosła żadnych istotnych ustaleń odnośnie do niniejszego postępowania.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na nieosobowych źródłach dowodowych w tym: opinii biegłego z zakresu informatyki (k. 131-193 t. I, 444 t. III), kserokopii dokumentacji uzyskanej z (...) S.A. (k. 10-24 t. I, 444 t. III), protokole zatrzymania rzeczy (k. 29, 31-32 t. I, 444 t. III), kserokopii zawiadomienia o przestępstwie od (...) S.A. (k. 74 t. I, 444 t. III), kserokopii dokumentacji uzyskanej od (...) S.A. (k. 75-88 t. I, 444 t. III), kserokopii pisma od (...) Sp. z o.o. (k. 89 t. I, 444 t. III), kserokopii dokumentacji uzyskanej od (...) Agricole (k. 94-104 t. I, 444 t. III), kserokopii dokumentacji uzyskanej od (...) S.A. (k. 112-118 t. I, 444 t. III) karcie karnej (k. 449 t. III), odpisach wyroków (k. 211-212, 215-227,. 257-258 t. II, 444 t. III), albowiem znajdują one pokrycie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym, zaś strony nie kwestionowały wiarygodności, ani prawdziwości niniejszych dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, iż oskarżony F. M. wyczerpał swoim zachowaniem znamiona występku określonego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, albowiem w dniu 25 października 2012 roku w K. działając w zamiarze, aby I. O., M. K. i V. G. dokonały czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (...) S.A. z siedzibą oddziału w K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 20.000 zł, swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie, poprzez udzielenie I. O. i M. K. rady i informacji co do okoliczności związanych z zawieraniem umowy pożyczki oraz poprzez uzyskanie i dostarczenie pieczątki firmowej z nazwą firmy (...), którą zostało obite podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach firmy (...) z siedzibą w K. na nazwisko I. O., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia – w okresie od 27.10.2007 r. do 29.09.2011 r. – kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt II K 283/08/S, wchodzącej w skład kary wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r. sygn. akt II K 1190/08/S za przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Ponadto Sąd uznał, iż oskarżony wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, albowiem w dniu 15 października 2012 r. w K., działając w zamiarze, aby I. O., M. K. i V. G. dokonały czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1500 zł, przy zawieraniu pożyczki nr (...), swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie poprzez udzielenie I. O. i M. K. rady i informacji co do okoliczności związanych z zawieraniem umowy pożyczki oraz poprzez uzyskanie i dostarczenie pieczątki firmowej z nazwą firmy (...), którą zostało obite podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach firmy (...) z siedzibą w K. na nazwisko I. O., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia – w okresie od 27.10.2007 r. do 29.09.2011 r. – kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt II K 283/08/S, wchodzącej w skład kary wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r. sygn. akt II K 1190/08/S za przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Jednocześnie Sąd uznał, iż oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona występku określonego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, albowiem w dniu 16 października 2012 r. w K. działając w zamiarze, aby I. O., M. K. i V. G. dokonały czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4200 zł, przy zawieraniu umowy o kartę kredytową C. V. nr (...), swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie, poprzez udzielenie I. O. i M. K. rady i informacji co do okoliczności związanych z zawieraniem umowy pożyczki oraz poprzez uzyskanie i dostarczenie pieczątki firmowej z nazwą firmy (...), którą zostało obite podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach firmy (...) z siedzibą w K. na nazwisko I. O., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia – w okresie od 27.10.2007 r. do 29.09.2011 r. – kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt II K 283/08/S, wchodzącej w skład kary wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r. sygn. akt II K 1190/08/S za przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Równocześnie Sąd uznał, iż oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu określonego w art. 291 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, albowiem w dniu 23 października 2012 r. w K. pomógł zbyć telefon komórkowy N. (...) uzyskany za pomocą czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez przewłaszczenie przedmiotowego telefonu na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia – w okresie od 27.10.2007 r. do 29.09.2011 r. – kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt II K 283/08/S, wchodzącej w skład kary wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r. sygn. akt II K 1190/08/S za przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Zgodnie z art. 18 § 3 kk odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, a w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji. Zgodnie natomiast z art. 286 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega osoba, która w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jednocześnie zgodnie z art. 64 § 1 kk, jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Warto zaznaczyć, iż przestępstwo oszustwa może zostać popełnione jedynie umyślnie (strona podmiotowa czynu), w dodatku wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, który oznacza, iż sprawca chce popełnić dane przestępstwo. Działanie sprawcy motywowane jest osiągnięciem celu w postaci korzyści majątkowej. Wymagana jest więc szczególna postać zamiaru bezpośredniego kierunkowego. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzania mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (zob. wyrok SN z 4 czerwca 2010 r., WA 16/09).

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, o którym była mowa w pierwszej części niniejszego uzasadnienia, Sąd uznał, iż oskarżony trzykrotnie wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu określonego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk. Zachowania bowiem podjęte przez niego w dniach: 15, 16 i 25 października 2012 r. wyczerpały znamiona ww. przestępstwa. Oskarżony bowiem udzielił I. O. rady i informacji co do okoliczności związanych z zawieraniem umów pożyczek z (...) S.A. z siedzibą w K. oraz (...) S.A., a także umowy o kartę kredytową C. V. z (...) Bank (...) S.A. Na podstawie tych wskazówek przekazanych przez oskarżonego, I. O. dokonała przestępstwa oszustwa, albowiem złożyła w Banku (...) S.A. oraz (...) S.A. wniosek o udzielenie pożyczki odpowiednio w kwocie: 20.000 zł oraz 1.500 zł, których to pożyczek nigdy nie zamierzała spłacać. I. O. działała zatem w zamiarze dokonania oszustwa, a zatem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przy doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez ww. instytucje bankowe na jej rzecz. W przypadku banku (...) S.A. nie udało jej się osiągnąć zakładanego celu z uwagi ostatecznie na odmowę przyznania jej kredytu, natomiast w przypadku (...) S.A. jej działania zakończyły się sukcesem - otrzymała bowiem wnioskowaną pożyczkę. Również w przypadku (...) Bank (...) S.A. oraz wnioskowania przyznania jej karty kredytowej do sklepu (...), rady i wskazówki udzielone przez oskarżonego przyczyniły się do osiągnięcia pożądanego zamiaru przez I. O.. Na podstawie tejże karty kredytowej, wraz z oskarżonym dokonała zakupu telewizora oraz laptopa, którego to zakupu nigdy nie zamierzała spłacić.

Równocześnie Sąd uznał, iż oskarżony pomógł M. K. w doprowadzeniu do popełnienia oszustwa, albowiem chcąc, aby I. O. wzięła na siebie kredyt lub pożyczkę, dostarczył M. K. podrobioną pieczątkę baru (...) T. L. T.-H., w którym to I. O. nigdy nie była zatrudniona. Przy użyciu tejże pieczątki M. K. podrobiła zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach I. O., które to pozwalało jej ubiegać się o przyznanie kredytów.

Ponadto Sąd uznał, iż wymienione powyżej przedsięwzięcia zostały popełnione przez F. M. umyślnie z powziętym zamiarem bezpośrednim (dolus directus). Oskarżony bowiem chciał, aby I. O. i M. K. dopuściły się ww. zachowań w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a skutkiem było dokonanie przez instytucje finansowe rozporządzenia swoim mieniem, które to z ich punktu widzenia były niekorzystne. Oskarżony działał w zamiarze, aby ww. osoby dokonały oszustwa, z którego również czerpał korzyści. Działania oskarżonego tj. udzielone przez niego rady i informacje, a także dostarczona pieczątka miały wywołać u pokrzywdzonych mylne wrażenie, iż I. O. ma zamiar i możliwości wywiązania się z zaciągniętych zobowiązań kredytowych. Wrażenie to miały wywołać między innymi fałszywe zaświadczenie o zarobkach oraz fałszywa umowa o pracę wypełniona przez M. K. na rzecz I. O..

W odniesieniu do oskarżonego F. M. zastosowanie znalazł także przepis art. 64 § 1 kk, który określa przesłanki odpowiedzialności sprawcy w warunkach powrotu do przestępstwa, czyli tzw. recydywy zwyczajnej. Dla przyjęcia tej kwalifikacji prawnej niezbędne jest, aby wszystkie określone tym przepisem przesłanki wystąpiły łącznie. Stanowią je: uprzednie skazanie za jakiekolwiek przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności, odbycie przez sprawcę co najmniej sześciu miesięcy tej kary oraz popełnienie w ciągu pięciu lat od jej odbycia umyślnego przestępstwa podobnego do tego, za które sprawca został uprzednio skazany. Sąd uznał, iż wszystkie ww. przesłanki zaistniały w niniejszym przypadku w odniesieniu do oskarżonego. Był on dotychczas wielokrotnie karany, w szczególności za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. o sygn. akt II K 283/08/S został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, a zatem przestępstwa podobnego do niniejszego przestępstwa, na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok ten objęty został wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r. o sygn. akt II K 1190/08/S, na podstawie którego Sąd orzekł w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności karę łączną w wymiarze 5 lat i 7 miesięcy, zaliczając na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego oraz kary dotychczas odbyte. Oskarżony odbywał ww. karę w okresie od 27 października 2007 r. do 29 września 2011 r. (k. 449-451 t. III, 211-212, 215-227, 257-258 t. II). Ponadto oskarżony popełnił ww. czyny, o których mowa w niniejszej sprawie w październiku 2012 r., a zatem niespełna po upływie jednego roku od odbycia powyższej kary łącznej.

Zgodnie z art. 291 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega osoba, która rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Paserstwo jest przestępstwem o alternatywnie określonych czterech formach działania sprawczego, przyjmujących postać: 1) nabywania przez sprawcę rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego, 2) udzielania pomocy do jej zbycia, 3) przyjmowania takiej rzeczy, albo 4) udzielania pomocy w jej ukryciu. Wypełnienie przez sprawcę jednej z wymienionych w tym przepisie czynności prowadzi do zrealizowania znamion przestępstwa z art. 291 § 1 kk. Przez „pomoc do zbycia rzeczy” rozumieć należy wszelkie zachowanie ułatwiające realizację porozumienia między zbywcą a nabywcą rzeczy dotyczącego przeniesienia jej własności. Zachowanie to przybierać może postać pośrednictwa między zbywającym a nabywcą rzeczy, poinformowania osoby posiadającej rzecz o miejscu lub osobie, której można ją zbyć, wyszukiwaniu nabywcy, dostarczeniu rzeczy do miejsca transakcji lub podejmowaniu innych czynności umożliwiających lub ułatwiających dokonanie zbycia rzeczy. Pomoc do zbycia przejawiać się może zarówno w formie działania, jak i zaniechania, przy czym zaniechanie karalne będzie tylko wówczas, gdy na paserze ciążył prawny szczególny obowiązek ujawnienia prawdy o okolicznościach związanych z rzeczą uzyskaną za pomocą czynu zabronionego. Przepis art. 291 k.k. nie wymaga, aby pomoc do zbycia rzeczy udzielana była bezpośrednio sprawcy przestępstwa. Dla przyjęcia tej postaci paserstwa wystarczające jest, aby udzielający pomocy wiedział, iż czyni to w stosunku do rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego.

Podkreśleniu wymaga także, iż przestępstwo to może zostać popełnione jedynie umyślnie, lecz zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Znamiona strony podmiotowej paserstwa zostają bowiem wypełnione zarówno wtedy, gdy sprawca wie (ma pełną świadomość), że nabywane przez niego rzeczy zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, jak i wówczas, gdy na podstawie okoliczności związanych z nabywaniem rzeczy poweźmie przypuszczenie, że pochodzą one z czynu zabronionego. Dla wypełnienia znamion strony podmiotowej przestępstwa nie jest natomiast konieczna świadomość sprawcy dotycząca okoliczności związanych z popełnieniem czynu zabronionego, z którego pochodzi rzecz stanowiąca przedmiot jego działania. W szczególności nie jest konieczne, aby paser miał świadomość, za pomocą jakiego konkretnie czynu zabronionego rzecz została uzyskana, ani też świadomość okoliczności, czasu i miejsca popełnienia tego czynu zabronionego. Świadomość pochodzenia rzeczy z czynu zabronionego musi istnieć w chwili dokonywania przestępstwa paserstwa, a więc w momencie nabywania, przyjmowania lub pomocy do zbycia lub ukrycia tej rzeczy przez sprawcę.

Zdaniem Sądu oskarżony wypełnił znamiona ww. czynu. Oskarżony bowiem doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż telefon komórkowy N. (...) uzyskany został za pomocą czynu zabronionego tj. oszustwa, którego dokonała I. O., albowiem do salonu (...) S.A. udał się właśnie wraz z I. O., a wcześniej udzielił jej informacji odnośnie możliwości pobrania telefonów komórkowych na firmę i ich sprzedania. Tym samym oskarżony posiadał pełną świadomość odnośnie tego, iż telefon ten pochodzi z czynu zabronionego, a I. O. podpisując umowę z pokrzywdzonym działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – nigdy bowiem nie zamierzała spłacać wykupionego abonamentu za ww. telefon. Z materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, iż to oskarżony zabrał ww. telefon udając się do lombardu i tam też go sprzedał – zgodnie zresztą z założeniami, które ustalili wspólnie zanim jeszcze udali się do salonu (...).

Tak, jak i w powyższym wypadku Sąd uznał, iż w tym miejscu zastosowanie znajduje przepis art. 64 § 1 kk, który określa przesłanki odpowiedzialności sprawcy w warunkach powrotu do przestępstwa, czyli tzw. recydywy zwyczajnej. Oskarżony był dotychczas wielokrotnie karany, w szczególności za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 marca 2008 r. o sygn. akt II K 283/08/S został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, a zatem podobnego przestępstwa do niniejszego, na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok ten objęty został wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 listopada 2008 r. o sygn. akt II K 1190/08/S, na podstawie którego Sąd orzekł w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności karę łączną w wymiarze 5 lat i 7 miesięcy, zaliczając na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego oraz kary dotychczas odbyte. Oskarżony odbywał ww. karę w okresie od 27 października 2007 r. do 29 września 2011 r. (k. 449-451 t. III, 211-212, 215-227, 257-258 t. II). Ponadto oskarżony popełnił ww. czyny, o których mowa w niniejszej sprawie w październiku 2012 r., a zatem niespełna po upływie jednego roku od odbycia powyższej kary łącznej.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż wszystkie znamiona typów czynów zabronionych, o których mowa powyżej zostały spełnione, a nadto, iż w czasie popełnienia ww. czynów, oskarżony był poczytalny, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw uzasadniających ewentualne wyłączenie jego winy. Należy wyraźnie podkreślić, iż F. M. jest osobą dorosłą, dysponującą wystarczającą wiedzą i doświadczeniem życiowym, aby móc rozeznać i ocenić swoje naganne zachowanie.

Co do kary:

Uznając zatem, iż wina oskarżonego F. M. nie budzi żadnych wątpliwości, Sąd wymierzył mu odpowiednio następujące kary:

- za I czyn karę 1 roku pozbawienia wolności,

- za II czyn karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- za III czyn karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

- za IV czyn karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

a na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce orzeczonych powyżej kar jednostkowych, Sąd wymierzył wobec oskarżonego karę łączną w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów, osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd zważył przy tym, aby wymiar kary nie przekroczył zakreślonych granic ustawowych oraz stopnia winy oskarżonego.

Jako okoliczności obciążające Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim jego wcześniejszą, wielokrotną karalność, w szczególności za przestępstwa przeciwko mieniu oraz działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (k. 384-386, 420). Oskarżony wielokrotnie popełnia ww. czyny w warunkach recydywy, co tym bardziej świadczy o jego demoralizacji i braku poszanowania dla ustalonych norm prawnych.

Co do okoliczności łagodzących, Sąd wziął pod uwagę w przypadku czynów opisanych w punkcie II i IV stosunkowo niewielką wartość szkody oraz fakt, że otrzymywał tylko część środków pieniężnych, jakie udało uzyskać się z popełnianych przestępstw, a pozostałe były przekazywane innym osobom, które zostały skazane innymi wyrokami.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, kierując zasadą asperacji mając na uwadze z jednej strony fakt, że wszystkie przestępstwa zostały popełnione przeciwko mieniu, a trzy z tych przestępstw są przestępstwami oszustwa i stosunkowo niewielką odległość czasową pomiędzy czynami, a z drugiej strony względy prewencji generalnej, aby w społeczeństwie nie wykształciło się błędne przekonanie, że popełnienie wielu przestępstw jest opłacalne.

Wymierzając wobec oskarżonego karę bezwzględnego pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy, Sąd wziął pod uwagę motywację oskarżonego i jego sposób zachowania się, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza ewentualne staranie się o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Oceniając powyższe Sąd uznał, iż wymierzenie jedynie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego jest słuszne, a przy tym spełnia cele kary, jakie winny zostać osiągnięte wobec niego. Zachowanie oskarżonego, zwłaszcza przy uwzględnieniu wcześniejszej karalności, nie zasługuje na łagodniejsze potraktowanie, chociażby w formie warunkowego zawieszenia jej wykonania. Czyny te bowiem nie stanowią w życiu oskarżonego jedynie incydentu, który to ewentualnie mógłby w jakiś sposób „usprawiedliwić” jego naganne zachowanie, a są wynikiem kontynuacji przyjętej i uznawanej przez F. M. hierarchii wartości, w której oszustwa i podstępne zachowania należą do codziennej regularności.

Ponadto, jak wskazują dotychczas prowadzone postępowania w stosunku do oskarżonego, F. M. pomimo pobytu już w więziennej izolacji, nie wyciągnął z tego okresu pożądanych wniosków, a wymierzane wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełniło swojego celu, a tym bardziej nie skutkowało zaniechaniem oskarżonego przy popełnianiu kolejnych przestępstw.

W ocenie Sądu właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy tryb życia nie pozwalają na określenie w stosunku do niego pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej. Oskarżony wykazuje cechy degeneracyjne, a jego zachowanie wskazuje, iż wyrok sądowy nie ma dla niego większego znaczenia.

Wobec powyższego, Sąd uznał, iż oskarżony nie zasługuje na łagodniejsze potraktowanie, a wymierzenie wobec niego jedynie bezwzględnej kary pozbawienia wolności uwzględnia stopień społecznej szkodliwości wszystkich czynów, jakich się dopuścił, a ponadto spełnia wymogi prewencji indywidualnej poprzez zmuszenie do poważnego zastanowienia nad całym swoim dotychczasowym życiem, a przez to skłonienie do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania.

Kara ta uwzględnia również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a więc wymogi prewencji generalnej, wzmacniając przekonanie, że żadne przestępstwo, a zwłaszcza skierowane przeciwko mieniu i popełnione przez osobę, która w przeszłości popadała już (wielokrotnie) w konflikt z prawem nie uchodzi bezkarnie i nie popłaca, a wręcz przeciwnie - spotyka się ze sprawiedliwą karą. W ocenie Sądu łagodne traktowanie sprawców nawet drobnych przestępstw przeciwko mieniu stwarzać może w społeczeństwie odczucie ich bezkarności i osłabiać tym samym zaufanie do organów państwa odpowiedzialnych za bezpieczeństwo obywateli i przestrzeganie prawa. Zdaniem Sądu, to właśnie wzgląd na społeczne oddziaływanie kary w sposób zdecydowany przemawia za orzeczeniem wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Z uwagi, iż oskarżony korzystał z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Michała Szreniawy wynagrodzenie w kwocie 1.549,80 zł (powiększone o podatek VAT) tytułem kosztów nieopłaconej obrony prawnej oskarżonego wykonywanej z urzędu.

Sąd zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych uznając, iż w obliczu wymierzonej bezwzględnej kary pozbawienia wolności stanowiłoby nadmierną dolegliwość dla oskarżonego, a nadto oskarżony nie jest w stanie ponieść ww. kosztów bez uszczerbku dla siebie z uwagi na sytuację majątkową i finansową.

Sekr. proszę:

1)  odnotować uzasadnienie;

2)  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego;

3)  kal. 14 dni.

Kraków, dnia 10 sierpnia 2016 r.