Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

UZASADNIENIE WYROKU

Sądu Rejonowego dla Krakowa - Podgórza w Krakowie

z dnia 04 czerwca 2024 roku

Strona powodowa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna, działając przez zawodowego pełnomocnika, wniosła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym w którym domagała się zasądzenia od pozwanych M. P. i P. P. kwoty 10 488,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi umownymi według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia 24 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty.

Postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2023 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin - Zachód w Lublinie, wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty, sygn. akt VI Nc-e 987875/23, umorzył postępowanie. Następnie pełnomocnik strony powodowej, powołując się na art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c, wniósł w dniu 29 listopada 2023 r. pozew o zapłatę o to samo roszczenie w celu zachowania skutków wytoczenia powództwa w (...). W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik strony powodowej podał, że dochodzona wierzytelność powstała na skutek zawarcia przez pozwanych umowy pożyczki z dnia 02 lipca 2019 roku. Pomimo, że pozwanym zostały przekazane środki pieniężne z tytułu przedmiotowej umowy, pozwani uchybili terminowi zwrotu świadczenia.

W odpowiedzi na pozew pozwani M. P. i P. P., działając we własnym imieniu, wnieśli o oddalenie powództwa z uwagi na nieudowodnienie roszczenia, obecność klauzuli niedozwolonej w umowie, nieważności treści stosunku prawnego z powodu sprzeczności z przepisami prawa europejskiego oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 02 lipca 2019 roku pomiędzy (...) Bank (...) Spółka Akcyjna a M. P. i P. P. została zawarta umowa pożyczki nr (...) z pakietem ubezpieczeniowym, w której zostały sprecyzowane ogólne warunki zawierania umów pożyczki pomiędzy pożyczkodawcą i pożyczkobiorcą.

Na podstawie powyższej umowy, pożyczkobiorcom została udzielona pożyczka w kwocie 19 518,96 zł. Pożyczka miała być spłacona w 36 ratach, zgodnie z którą całkowity koszt pożyczki wynosi 6 749,88 zł, całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorców wynosi 22 749,88 zł, rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi 26,68 %.

Również 02 lipca 2019 roku pomiędzy (...) Spółka Akcyjna oraz (...) Spółka Akcyjna działających poprzez agenta ubezpieczeniowego - (...) Bank (...) Spółka Akcyjna, a M. P. i P. P. została zawarta wniosko - polisa nr (...).

(dowód: umowa pożyczki wraz z załącznikami, wniosko -polisa k.11-34)

Pozwani M. P. i P. P. dnia 02 lipca 2019 roku otrzymali kwotę pożyczki w wysokości 19 518,96 zł, jednocześnie płacąc prowizję za udzielenie kredytu w wysokości 1 334,78 zł. Kolejno od dnia 02 lipca 2019 roku do dnia 27 września 2022 roku regularnie spłacali raty pożyczki oraz należności z tytułu odsetek.

(dowód: historia operacji na kontrakcie kredytowym k. 57-62)

W dniu 04 kwietnia 2021 roku pomiędzy powodem (...) Bank (...) Spółka Akcyjna a pozwanymi M. P. i P. P. została zawarta umowa ugody, zgodnie z którą całkowita kwota do zapłaty przez klientów w dniu zawarcia ugody wynosiła kwotę 13 339,06 zł, na którą składały się: kwota kapitału w wysokości 10 813,36 zł oraz kwota odsetek w wysokości 2 525,70 zł. Strony uzgodniły, iż w związku z zawartą ugodą spłata zadłużenia wraz z dalszymi odsetkami nastąpi zgodnie z przesłanym harmonogramem.

(dowód: umowa ugody, informacja dotycząca umowy restrukturyzacyjnej, k. 35-43)

Pozwani nie wywiązali się z warunków łączącej strony ugody, co skutkowało wezwaniem do zapłaty długu z dnia 29 grudnia 2022 roku. Powyższe wezwanie pozostało bez odpowiedzi, tym samym powód pismem z dnia 24 lutego 2023 roku wypowiedział warunki spłaty kredytu określonych w umowie ugody, a to wobec braku spłaty zadłużenia.

(dowód: wezwanie do zapłaty długu wraz z dowodem nadania, k. 36,37, wypowiedzenie warunków spłaty kredytu określonych w umowie ugody k. 50)

Sąd poczynił powyższe ustalenia na podstawie dokumentów złożonych przez stronę powodową oraz zasady swobodnej oceny dowodów, w tym w oparciu o art. 233 § 2 k.p.c. Wobec braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, za wystarczające dla wykazania treści umowy pożyczki uznać należało przedstawione przez stronę powodową wydruki umowy. Sąd miał na względzie, iż została ona potwierdzona za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika będącego adwokatem. Wobec braku dowodów przeciwnych, przedstawione dowody były wystarczające dla wykazania przez stronę powodową twierdzeń odnośnie nabycia wierzytelności.

Dodać należy, że kodeks postępowania cywilnego nie zawiera zamkniętego katalogu środków dowodowych i dopuszczalne jest skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest to sprzeczne z przepisami prawa. Zgodnie z art. 243 ¹ k.p.c. przepisy o dowodzie z dokumentu stosuje się do dokumentów zawierających tekst, umożliwiających ustalenie ich wystawców. Z kolei art. 308 k.p.c. przewiduje, że dowody z innych dokumentów niż wymienione w art. 243 ¹ k.p.c.,
w szczególności zawierających zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku, sąd przeprowadza, stosując odpowiednio przepisy o dowodzie z oględzin oraz o dowodzie
z dokumentów. W tym stanie prawnym ustawodawca odstąpił od definiowania dokumentu jako (wyłącznie) oświadczenia w formie pisemnej opatrzonego własnoręcznym podpisem, przyjmując na potrzeby prawa procesowego szeroką definicję dokumentu (zbieżną
z obowiązującą w prawie materialnym od 8 września 2016 r. - art. 77 ³k.c., przewidującym
że dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią).
W konsekwencji, w orzecznictwie przyjmuje się, że dokumentem w znaczeniu prawa materialnego jak i procesowego mogą być także kserokopie, o ile zawarta jest w nich myśl ludzka (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 sierpnia 2018 roku, sygn.
I ACa 405/18), a nawet niepodpisane wydruki komputerowe (wyrok Sądu Apelacyjnego
w S. z dnia 18 czerwca 2019 roku, sygn. III AUa 55/19). Fakt, że wydruki komputerowe, skany dokumentów można łatwo modyfikować lub zanonimizować, nie oznacza, że nie mogą one stanowić dowodu przed sądem (por. wyrok Sądu Apelacyjnego
w Ł. z dnia 29 września 2017 r., sygn. akt I ACa 448/17).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, w oparciu o cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, że przedłożone przez stronę powodową wydruki: umowy pożyczki z dnia 02 lipca 2019 roku, wniosko-polisy oraz umowy ugody stanowią dokument w rozumieniu art. 243 ¹ k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo strony powodowej podlegało uwzględnieniu w całości.

Powód wywodził swoje roszczenie z tytułu umowy ugody z dnia 04 października 2021 roku, która została zawarta w oparciu o umowę pożyczki nr (...) z pakietem ubezpieczeniowym, zawartej pomiędzy (...) Bank (...) Spółka Akcyjna a M. P. i P. P..

W zawarciu umowy ugody wyraża się jej konstytutywna rola. Ugoda pozasądowa stanowi dowód istnienia określonego w niej zobowiązania i jego zakresu, na który może powoływać się wierzyciel. W konsekwencji, jeżeli wierzyciel wykaże zawarcie ugody, w której strony danego stosunku prawnego ustaliły wysokość wierzytelności mu przysługującej, wówczas ciężar dowodu, iż kwota wynikająca z ugody jest wierzycielowi nienależna spoczywa na dłużniku (Wyrok SN z 29.05.2015 r., V CSK 446/14, LEX nr 1793712). Przedmiotem ugody stają się wszystkie roszczenia wynikające z danego stosunku prawnego, o ile w jej treści nie zastrzeżono odmiennie. Jeżeli z treści ugody stron nie wynika, że objęto nią jedynie część roszczeń, należy przyjąć, że strony uregulowały wszystkie elementy łączącego je stosunku (L. Jantowski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, LEX/el. 2024, art. 917).

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż w judykaturze Sądu Najwyższego, przy aprobacie piśmiennictwa, zauważa się, że umowa ugody (art. 917 k.c.) ma charakter ustalający i zmierza do przekształcenia stosunku prawnego, co do którego istnienia lub treści strony mają wątpliwości, w stosunek bezsporny, o zgodnie określonym i stabilnym kształcie. Mimo że ugoda może nawet znacząco ingerować w pierwotną treść praw i obowiązków stron, nie tworzy ona zazwyczaj - inaczej niż odnowienie (art. 506 k.c.) - nowego stosunku prawnego, będącego samodzielną i odrębną podstawą zobowiązania. Podstawą tą jest w dalszym ciągu stosunek prawny objęty ugodą, jakkolwiek w zmienionym kształcie (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2004 r., II CK 92/02, niepubl., z dnia 4 lutego 2004 r., I CK 178/03, niepubl. i z dnia 22 lutego 2017 r., IV CSK 179/16, niepubl.).

In casu przedmiotowa ugoda została zawarta w celu ustalenia zasad spłaty pozostałych należności z tytułu pożyczki nr (...) z pakietem ubezpieczeniowym, zawartej pomiędzy (...) Bank (...) Spółka Akcyjna a M. P. i P. P. i przewidywała rozłożenie na raty spłaty pozostałego zadłużenia, na które składał się kapitał główny oraz zaległe odsetki. Tym samym powództwo opiera się na wierzytelności wynikającej z ugody zawartej w dniu 04 października 2021 roku.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu powód wykazał zawarcie przedmiotowej ugody, co więcej strona pozwana w żadnym aspekcie nie negowała ważności oraz nie uchylała się od skutków prawnych jej zawarcia. W konsekwencji istniejący pomiędzy stronami stosunek prawny przekształcił się w stosunek bezsporny, o zgodnie określonym i stabilnym kształcie. Tym samym wobec jasności i jednoznaczności ugody, nie było konieczności badania obecności klauzul niedozwolonych (abuzywności) w umowie pożyczki nr (...), albowiem pozwani uznali wierzytelności z tytułu umowy pożyczki, a powództwo opierało się na zaakceptowanej przez stronę pozwaną umowie ugody.

Reasumując powyższe rozważania wskazać należy, że wobec twierdzeń powoda co do wysokości zadłużenia udokumentowanych przedstawionymi wydrukami, pozwany zobligowany był do podniesienia twierdzeń i zarzutów oraz naprowadzenia dowodów na okoliczności zwalniające go z obowiązku zapłaty. Pozwany obowiązkowi w tym zakresie nie sprostał. Jeżeli strona kwestionuje prawdziwość lub wiarygodność faktów zawartych w dokumentach lub wydrukach komputerowych, winna podnieść konkretne zarzuty co do ich treści oraz naprowadzić dowody, które pozwolą na poczynienie odmiennych od twierdzeń strony powodowej ustaleń faktycznych. Pozwany tymczasem, w żadnym miejscu nie odniósł się do, kluczowej w przedmiotowej sprawie, ugody z dnia 04 października 2021 roku..

Mając powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił powództwo i zasądził od pozwanych na rzecz powoda żądaną pozwem kwotę 10 488,88 złotych wraz z odsetkami ustawowymi umownymi według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia 24 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty

Roszczenie o odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 3 k.p.c., składa się: opłata od pozwu w kwocie 750,00 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika powoda, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 listopada 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804 ze zm.) na kwotę 3 600,00 złotych oraz opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 złotych.

Sędzia Marzena Stoces

Sygnatura akt I C 1628/23/P upr

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować uzasadnienie;

2)  doręczyć pozwanym odpis wyroku z dnia 04 czerwca 2024 roku wraz z uzasadnieniem z pouczeniem o apelacji

3)  kal. 21 dni lub wraz z wpływem.

K., dnia 03 lipca 2024 roku

Sędzia Marzena Stoces