Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

UZASADNIENIE

w trybie art. 505 ⁸ § 4 k.p.c.

wyroku z dnia 17 grudnia 2024 roku

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszym postępowaniu strona powodowa domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego kwoty 2.421,51 zł. Podstawą tak sformułowanego żądania była umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawarta przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym. Powyższa kwota stanowiła sumę wystawionych przez poprzednika prawnego strony powodowej i nieopłaconych faktur VAT za świadczenie usług, a nadto noty obciążeniowej z tytułu odszkodowania za niedokonanie zwrotu powierzonego sprzętu oraz opłaty wyrównawczej w wysokości przyznanej ulgi.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że legitymacja procesowa strony powodowej była na gruncie niniejszej sprawy kwestionowana. Zarzut braku legitymacji procesowej czynnej kurator pozwanego uzasadniał w pierwszej kolejności brakiem dołączenia do pozwu dowodu nabycia wierzytelności względem pozwanego (kurator kwestionował treść załącznika jako niewystarczająco identyfikujący przedmiot cesji), a w konsekwencji – niewykazaniem przez powodową spółkę faktu nabycia tej konkretnej wierzytelności w drodze cesji, z uwagi na nieprzedłożenie wystarczających dokumentów.

W judykaturze i doktrynie przyjmuje się co do zasady, że legitymacja procesowa jest właściwością podmiotu, w stosunku do którego sąd może rozstrzygnąć o istnieniu, albo nieistnieniu indywidualno-konkretnej normy prawnej przytoczonej w powództwie. Wobec faktu, iż legitymacja procesowa stanowi przesłankę materialnoprawną, sąd dokonuje oceny w zakresie jej istnienia w chwili orzekania co do istoty. Brak legitymacji procesowej – zarówno czynnej, jak i biernej – prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo. W zakresie wykazania swojej legitymacji czynnej, ciężar dowodu spoczywał na stronie powodowej. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że powodowa spółka wykazała, iż posiada legitymację procesową czynną.

Strona powodowa przedłożyła umowę przelewu wierzytelności, z której wywodziła swoją legitymację wraz z załącznikiem nr 1 do tej umowy, jak również dokument potwierdzający zapłatę ceny. Nadto – z odwołaniem się do informacji zawartych w KRS obu spółek – wykazała umocowanie osób podpisujących przedmiotową umowę tak po stronie cedenta, jak i cesjonariusza.

Jakkolwiek strona powodowa dołączyła prawidłowy załącznik do umowy cesji dopiero na etapie odpowiedzi na sprzeciw, to dowód ten nie został uznany za spóźniony i jako taki należycie identyfikował wierzytelność nabytą przez stronę powodową od poprzednika prawnego. Z załącznika wynika bowiem jednoznacznie od kogo przysługiwała cedentowi wierzytelność, w jakiej wysokości i z jakiego dokumentu wynikająca – załącznik wyszczególnia bowiem każdy z wystawionych dokumentów księgowych wraz z datą wystawienia i terminem płatności (k. 190). Również same dokumenty księgowe zostały dołączone do pozwu (k. 33-44).

Wobec powyższego zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powodowej nie zasługiwał na uwzględnienie.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika, że pozwany zawarł z poprzednikiem prawnym strony powodowej umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych – na promocyjnych warunkach – na okres 24 miesięcy. Do umowy tej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy Prawo telekomunikacyjne z dnia 16.07.2004r. jako obowiązujące w dacie jej zawarcia (Dz. U. z 2024 r. poz. 34 tj., 731 i 834), a w zakresie nieuregulowanym art. 750 k.c. Umowa została zawarta w dniu 17 lipca 2019 r. (k. 29-32). Jednocześnie z dołączonych do pozwu dokumentów księgowych wynika, że opłata wyrównawcza w wysokości przyznanej ulgi została naliczona już w dniu 8 kwietnia 2020 r., a nota obciążeniowa z tytułu odszkodowania za niedokonanie zwrotu powierzonego sprzętu została wystawiona w dniu 22 kwietnia 2020 r., a więc niespełna rok po zawarciu umowy. W świetle takiego stanu faktycznego na uwzględnienie zasługiwał podniesiony przez kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut niewykazania podstaw do naliczenia powyższych opłat, wobec braku w materiale dowodowym potwierdzenia skutecznego wypowiedzenia umowy. Skoro umowa została zawarta w lipcu 2019 r. na okres 24 miesięcy, to bez jej skutecznego wypowiedzenia poprzednik prawny strony powodowej nie miał podstaw – a podstawy takie nie wynikają z przedłożonych dokumentów, w tym treści samej umowy – do wystawienia tak noty obciążeniowej za niezwrócony sprzęt, jak i opłaty wyrównawczej.

Samo zawarcie przez pozwanego umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z poprzednikiem prawnym strony powodowej nie było kwestionowane, stąd Sąd nie miał wątpliwości co do zasadności wystawienia przez pierwotnego wierzyciela faktur za świadczenie usług telekomunikacyjnych w czasie obowiązywania umowy. Strona powodowa domagała się zasądzenia z tego tytułu kwot: 4 razy po 49,99 zł oraz 54,99 zł zgodnie z dokumentami dołączonymi do pozwu. Nadto w pozwie wskazano, że data wymagalności roszczeń wynikających z poszczególnych dokumentów księgowych, od której wierzyciel naliczył odsetki ustawowe za opóźnienie, to data przypadająca na dzień kolejny po terminie płatności danego dokumentu. Jednocześnie wierzyciel dokonał w pozwie kapitalizacji tak naliczonych odsetek do dnia wniesienia pozwu, domagając się jednocześnie dalszych odsetek od tak wyliczonej kwoty.

Skoro zatem powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie żądania zapłaty kwot wynikających z faktur za świadczenie usług telekomunikacyjnych zgodnie z umową, to Sąd zasądził odpowiednio kwotę 309,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu (6 grudnia 2022 r.) do dnia zapłaty, na którą złożyły się kwoty:

a)  49,99 zł zgodnie z fakturą nr (...) i odsetki od tej kwoty liczone do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w kwocie 10,13 zł,

b)  49,99 zł zgodnie z fakturą nr (...) i odsetki od tej kwoty liczone do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w kwocie 10,41 zł,

c)  49,99 zł zgodnie z fakturą nr (...) i odsetki od tej kwoty liczone do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w kwocie 10,67 zł,

d)  54,99 zł zgodnie z fakturą nr (...) i odsetki od tej kwoty liczone do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w kwocie 12,10 zł,

e)  49,99 zł zgodnie z fakturą nr (...) i odsetki od tej kwoty liczone do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w kwocie 11,28 zł.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt I wyroku.

Jednocześnie, mając na uwadze fakt, że w aktach sprawy brak jest dokumentów potwierdzających dokonanie przez poprzednika prawnego strony powodowej skutecznego wypowiedzenia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej dnia 17 lipca 2019 r. oraz innej podstawy do naliczenia odszkodowania za niezwrócenie powierzonego sprzętu oraz opłaty wyrównawczej wynikających z not obciążeniowych nr (...) i (...) Sąd oddalił powództwo w pozostałej części. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. , ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Skoro zatem strona powodowa powoływała się na to, że przysługuje jej roszczenie wobec pozwanego w określonej wysokości, na niej spoczywał obowiązek wskazania dowodów dla stwierdzenia tegoż faktu ( art. 232 zd. pierwsze k.p.c. ). Powodowy fundusz dochodząc swojego roszczenia przedłożył dokumenty tylko częściowo potwierdzające wysokość zgłoszonego w pozwie żądania.

W ocenie Sądu przedłożone przez stronę powodową dokumenty, w świetle zarzutów złożonych przez stronę pozwaną, nie były wystarczające do uznania zasadności powództwa w całości, o czym orzeczono w pkt II.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., rozliczając je stosunkowo. Łącznie koszty po stronie powodowej wyniosły 1.527,12 zł, na co złożyły się: koszty doręczenia komorniczego – 114,92 zł (k. 71), opłata sądowa od pozwu – 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika strony powodowej – 900 zł oraz zaliczka na wynagrodzenie kuratora – 295,20 zł (k. 78). Pozwany nieznany z miejsca pobytu nie poniósł żadnych kosztów. Powód wygrał w 13% i w takiej też wysokości należy mu się od pozwanego zwrot poniesionych kosztów procesu. Mając powyższe na uwadze Sąd tytułem zwrotu kosztów postępowania zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 198,53 zł. Zasądzone koszty podlegały powiększeniu o odsetki ustawowe za opóźnienie na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. O powyższym orzeczono w pkt III wyroku.

W pkt IV przyznano na rzecz kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego – adw. K. R. wynagrodzenie w kwocie 360 zł, powiększonej o należny podatek VAT, co daje łączną kwotę 442,80 zł. Wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej reguluje Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej. Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2017 r. poz. 2368 i 2400), a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 ⁵ ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1870 i 2400 oraz z 2018 r. poz. 138), w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł.

Stosownie zatem do § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie stawki minimalne wynoszą przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1500 zł do 5000 zł - 900 zł. 40% tej kwoty to 360 zł, a tak ustalona stawka podlega podwyższeniu o należny podatek od towarów i usług (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2022 r., sygn. akt III CZP 37/22) wynoszący w niniejszej sprawie 82,80 zł. Strona powodowa w toku postępowania uiściła zaliczkę na poczet wynagrodzenia kuratora pozwanego w kwocie 295,20 zł, zatem w tej części wynagrodzenie podlegało wypłacie z przedmiotowej zaliczki. W pozostałym zakresie Sąd wyłożył brakującą kwotę, tj. 147,60 zł ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie.

Stosownie do art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd, stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów, nakazał ściągnąć od każdej ze stron na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie kwotę tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków z tytułu wynagrodzenia kuratora, stosownie do wyniku sprawy, tj. 87% brakującej kwoty od strony powodowej i z tego tytułu nakazał ściągnąć od niej 128,41 zł, o czym orzeczono w pkt V oraz 13% brakującej kwoty od pozwanego – tj. 19,19 zł, o czym orzeczono w pkt VI.

Wyrok wydano na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. w zw. z art. 505 ^1a k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować uzasadnienie,

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

a)  pełnomocnikowi strony powodowej,

b)  kuratorowi pozwanego,

3)  kal. 14 dni z d/d.

3 stycznia 2025 r.