Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 grudnia 2024 r.

Pozwem z dnia 20 lipca 2024 roku strona powodowa Wspólnota Mieszkaniowa Budynku (...) przy ul. (...) z siedzibą w K. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej J. K. kwoty 40.472,99 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem opłat za eksploatację lokalu nr (...) i garażu nr. 00.29 przy ul. (...). Równocześnie wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwana jest współwłaścicielem lokalu nr (...) przy ul. (...) o powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych 118,08m ² oraz garaż nr. 00.29 przy ul. (...) o powierzchni użytkowej wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych 15,05 m ² oraz przynależy do Wspólnoty mieszkaniowej- strony powodowej.

Strona powodowa wskazała, że w związku z powyższym na podstawie art. 13 ust. 1 uwl, pozwana jest zobowiązana do ponoszenia wydatków związanych z utrzymaniem jej lokalu i jest obowiązana w szczególności uczestniczyć w kosztach związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, na które w myśl art. 14 uwl, składają się w szczególności wydatki na remonty i bieżącą konserwację; opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Strona powodowa wskazała, że pozwana permanentnie od sierpnia 2017 roku nie reguluje swoich zobowiązań względem Wspólnoty Mieszkaniowej.

Mając to na uwadze strona powodowa wskazała, że zaległości pozwanej na dzień wniesienia pozwu wynosiły łącznie 40.472,99 zł, w tym 37.020, 34 zł tytułem nieuregulowanych należności z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną dot. lokalu nr (...) i kwota 3.452, 65 zł

Dnia 6 grudnia 2023 roku tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt I Nc 1708/23/P, zgodny z żądaniem pozwu ( k. 90).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty ( k. 97-103) pozwana J. K. wniosła o oddalenie powództwa w całości. W pierwszej kolejności podniesiono zarzut przedawnienia co do roszczeń starszych niż trzyletnie na datę wniesienia pozwu. Pozwana wskazała, że nie mieszka w tamtym lokalu oraz nie odbiera korespondencji oraz, że nie posiada żadnego majątku czy zdolności kredytowej oraz zaproponowała sprzedaż nieruchomości, z której uzyskana kwota pozwoliłaby na zaspokojenie spółdzielni.

W odpowiedzi na sprzeciw ( k. 116-122) strona powodowa wskazała, że podniesiony w sprzeciwie przez pozwaną zarzut przedawnienia nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż pozwana od momentu stania się współwłaścicielem lokalu mieszkalnego nie reguluje należności względem strony powodowej, co stanowi nadużycie prawa podmiotowego i nie zasługuje na ochronę prawną. Dodatkowo strona powodowa przedstawiła rozmowy SMS wskazujące wg niej, że pozwana przekonywała zarządzającą nieruchomością powódki w imieniu wspólnoty B. P., iż ma wolę uregulowania zobowiązań względem powódki.

Odnosząc się do zarzutu, że pozwana nie mieszka w lokalu, z którego należności dotyczy niniejsza sprawa i że nie odbiera kierowanej na ten adres korespondencji, strona powodowa wskazała, że to w interesie pozwanej było zaktualizowanie danych adresowych we Wspólnocie, na które miały być przesyłane zawiadomienia i uchwały. Zaniedbanie to było działaniem pozwanej na własne ryzyko i pozwana nie może czynić z tego powodu zarzutu stronie powodowej.

W odpowiedzi z dnia 20 maja 2024r. (k. 134- 136) pozwana wskazała, że strona powodowa źle adresowała korespondencję na adres korespondencji na adres ul. (...), zamiast na adres ul. (...), przez co pozwana nie miała możliwości jej otrzymać.

Pozwana wskazała, że nie powołuje się na zarzut przedawnienia nieuczciwie, a wspólnota mogła złożyć nakaz zapłaty wcześniej.

W odpowiedzi z dnia 18 czerwca 2024r. (k. 139- 142) strona powodowa wskazała, że mimo kierowania korespondencji na adres ul. (...), pozwana korespondencję otrzymywała, na co strona powodowa przedstawiła dowody.

Strona powodowa wskazała również, że to w interesie pozwanej było poinformować wspólnotę o zmianie adresu zamieszkania i adresu do korespondencji.

Ponadto wskazano, że pozwana nie może się zasłaniać nieznajomością prawa, gdyż udziały w nieruchomości nabyła poprzez przyjęcie darowizny z pełną świadomością wraz ze wszystkimi kosztami, które w związku z tym ją obciążają.

W odpowiedzi wskazano również, że mimo iż od ponad roku pozwana wie o zadłużeniu to go nie reguluje, co czyni z premedytacją, mimo iż sama w pismach podkreśla, że ma świadomość obowiązku bieżącego regulowania należności. Do tego strona powodowa wskazała, że pozwana przekonywała zarządzającą nieruchomością powódki w imieniu wspólnoty B. P., iż ureguluje dług, w wiadomościach SMS prosząc o cierpliwość i czas na spłatę, co wskazuje na nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 K.C.).

W dniu 30 sierpnia 2024r. sąd zobowiązał strony do przedłożenia pism przygotowawczych.

W piśmie przygotowawczym powódki z 9.09.2024r. strona powodowa podtrzymała w pełni stanowisko zawarte w pozwie oraz dalszych pismach przedkładając w załącznikach zawiadomienia o rozliczeniach i opłatach. Powódka wskazała, że dokonane naliczenia których dochodzi pozwem są naliczone w stosunku do udziału pozwanej w lokalu, kartoteka lokalu i garażu prowadzona jest bowiem przez Wspólnotę dla każdego ze współwłaścieli i jego udziału. (k.148)

W piśmie przygotowawczym pozwanej z dnia 11.10.2024r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu od strony pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

Dla nieruchomości przy ul. (...) w K. prowadzona jest przez Sąd Rejonowy dla Krakowa- Podgórza w Krakowie, IV Wydział Ksiąg Wieczystych księga wieczysta nr: (...). W ramach tej nieruchomości wyodrębniono 75 lokali, w tym lokal nr (...), którego współwłaścicielem w udziale (...) części jest pozwana J. K.. Pozwana jest też współwłaścicielem w udziale 7/10 części garażu nr. 00.29 przy ul. (...).

(dowód: wydruk z (...) nr. (...), k. 30-35);

(dowód: wydruk z (...) nr. (...), k. 36-41).

Pozwana mimo bycia obowiązaną z mocy prawa od uczestniczenia w kosztach związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej takimi jak: wydatki na remonty i bieżącą konserwację; opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy, nie ponosiła ich i nie płaciła zaliczek na poczet utrzymania nieruchomości, funduszu remontowego i innych opłat.

Pozwana od sierpnia 2017r. nie regulowała swoich zobowiązań wobec Wspólnoty Mieszkaniowej, tak z tytułu posiadanego udziału we współwłasności lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...), jak i garażu nr (...).29 przy ul. (...) w K., a jej dług wobec wspólnoty na dzień wytoczenia powództwa wynosił 40.472,99 zł, na którą to składały się zaległości w płatności na rzecz wspólnoty mieszkaniowej w wysokości 37.020,34 zł w zakresie udziału we współwłasności lokalu nr. 8 przy ul. (...) oraz zaległości w wysokości 3.452,65zł w zakresie udziału we współwłasności garażu nr (...).29 przy ul. (...). Wynikały one z opłat za zaliczki na fundusz eksploatacyjny oraz fundusz remontowy, których to zaliczkę wspólnota ustaliła na 2,40 zł/m ² zarówno dla garaży jak i dla lokali.

(dowód: wydruk z kartoteki Pozwanej dot. jej udziału we współwłasności lokalu nr. 8 przy ul. (...), k. 64-69);

(dowód: wydruk z kartoteki Pozwanej dot. jej udziału we współwłasności garażu nr. 00.29 przy ul. (...), k. 70-75);

(dowód: uchwała nr 04/2017, k. 43);

(dowód: uchwała nr 05/2017, k. 44);

(dowód: uchwała nr 06/2017, k. 44);

(dowód: uchwała nr 04/2018, k. 47);

(dowód: uchwała nr 04/2019, k. 57);

(dowód: uchwała nr 02/2022, k. 56);

(dowód: uchwała nr 03/2022, k. 61);

Pozwana w przesłanych do sądu pismach nie zaprzeczyła istnieniu długu co do zasady, podniosła jedynie zarzut przedawnienia części roszczeń. ( okoliczność bezsporna - sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 12.03.2024, k. 97-103).

Strona powodowa w odpowiedzi na sprzeciw nie zaprzeczyła przedawnieniu części roszczenia, jedynie wskazała, że wg niej nie zasługuje on na uznanie (okoliczność bezsporna odpowiedź na sprzeciw z dnia 06.05.2024, k. 116-122 ).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie - co do zasady.

Wniesionym pozwem powodowa Wspólnota Mieszkaniowa domagała się zapłaty na swoją rzecz kwoty 40.472,99 zł, na co składały się zaległości w płatności na rzecz wspólnoty mieszkaniowej w wysokości 37.020,34 zł w zakresie udziału we współwłasności lokalu nr. 8 przy ul. (...) oraz zaległości w wysokości 3.452,65zł w zakresie udziału we współwłasności garażu nr (...).29 przy ul. (...).

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.) właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach w stosunku do swoich udziałów w nieruchomości wspólnej. Zgodnie z ust. 3 uchwała właścicieli lokali może ustalić zwiększenie obciążenia z tego tytułu właścicieli lokali użytkowych, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych lokali. Natomiast wedle art. 13 powołanej ustawy właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu oraz jest obowiązany m.in. uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, na które to koszty w myśl art. 14 wspomnianej ustawy składają się: wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Koszty zarządu, o których mowa w art. 14 ustawy są pobierane przez wspólnotę jako zaliczki w formie comiesięcznych opłat bieżących (art. 15 ustawy), których wysokość jest ustalana przez właścicieli lokali w formie uchwały (art. 22 ust. 3).

Z mocy art. 6 u.w.l. każdy właściciel mieszkania w budynku składającym się z wielu mieszkań należy do wspólnoty mieszkaniowej. Pozwana jako członek wspólnoty mieszkaniowej jest związana uchwałami, a co za tym idzie, jest także zobowiązana pokrywać wskazane w nich koszty zarządu i inne opłaty, dokonując comiesięcznych opłat.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1. Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Za zaległe zaliczki ponosi ex lege odpowiedzialność właściciel lokalu.

Ustawa nie określa skutków jakie wiążą się z współwłasnością. W niniejszej sprawie pozwana jest współwłaścicielką lokalu mieszkalnego numer (...) w 4243/10000 części oraz garażu w 7/10 części.

Sąd przyjmuje za własne pogląd prawny wyrażony w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21.05.2015r. sygn. II Ca 1351/15 ( dostępny na stronach systemu analiz prawnych), w którego uzasadnieniu przy analogicznym stanie faktycznym wskazano, iż: „ stosownie do dyspozycji art. 13 ust. 1 Ustawy (o własności lokali) właściciel lokalu ma obowiązek zarówno ponosić wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jak i uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Ustawodawca odróżnia więc dwie kategorie wydatków, które ma ponosić właściciel lokalu mieszkalnego. Pierwsze - to koszty zarządu nieruchomością wspólną, na które składają się głównie wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne o ile nie są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy (art. 14 ustawy). Na pokrycie powyższych kosztów właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat (art. 15 ustawy), których wysokość ustala w formie uchwały wspólnota (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy). Drugi rodzaj wydatków ponoszony przez właścicieli - to wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu (art. 13 ust. 1 ustawy). Chodzi to głównie o koszty zużytej przez właściciela energii cieplnej oraz wody, wywóz nieczystości itp. (analogicznie Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 stycznia 2001 roku, I ACa 1309/02, OSA 2002/4/30). Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali normuje w zasadzie jedynie reguły ponoszenia przez właścicieli kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej (art. 14 – 15), co wynika z faktu, że koszty utrzymania swego mieszkania ma ponosić każdy właściciel samodzielnie na podstawie odrębnych stosunków prawnych. (…) Podkreślenia wymaga również fakt, iż żaden z przepisów przywołanego aktu prawnego nie wskazuje zasad, na podstawie których właściciele poszczególnych lokali zobowiązani są do pokrywania przypadających na nich kosztów. W szczególności żaden z tych przepisów nie wprowadza zasady odpowiedzialności solidarnej. Co więcej zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie dominuje pogląd zgodnie, z którym obowiązki w zakresie ponoszenia wydatków i uczestniczenia w kosztach, o których mowa w art. 13 ust. 1 Ustawy przynoszą też i takie konsekwencje, że żaden z właścicieli lokali nie jest zobowiązany pokrywać wydatków obciążających innego właściciela . Podobne stanowisko zajął SN w wyroku z dnia 29 listopada 2002 r., IV CKN 1549/00, LEX nr 78325- patrz też E. K., Komentarz do art. 12, 13 ustawy o własności lokali lex/el 2012).Zgodnie z treścią przepisu art. 369 k.c. solidarność zobowiązania musi wynikać z ustawy lub czynności prawnej, co oznacza, iż fakt solidarnej odpowiedzialności dłużników musi być jednoznacznie wskazany w treści unormowania kreującego ich obowiązek lub też wynikać z rodzaju czynności prawnej, a w szczególności natury stosunku zobowiązaniowego. Mając zaś na uwadze, iż przepisy przywołanej na wstępie Ustawy nie przewidują odpowiedzialności solidarnej koniecznym jest rozważenie czy w polskim systemie prawnym istnieje jakikolwiek inny sposób ustalania zasad odpowiedzialności właścicieli wobec osób trzecich, w tym wobec Wspólnoty Mieszkaniowej. Zgodnie z treścią przepisu art. 207 k.c. pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości ich udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Taki sposób uregulowania wzajemnych relacji pomiędzy współwłaścicielami znajduje zastosowanie w przypadku braku odmiennej umowy pomiędzy nimi zawartej, co oznacza, iż dla przyjęcia, tychże odmiennych zasad koniecznym jest ich wykazanie. W odmiennym przypadku każdy ze współwłaścicieli ponosi odpowiedzialności w stosunku do wysokości swojego udziału. Przepis ten znajduje zastosowanie do wszystkich wydatków i ciężarów, w tym również co do wydatków związanych z kosztami zarządu nieruchomością wspólną”.

Sąd w niniejszym składzie zgadza się z dalszym poglądem wyrażonym w przytaczanym obszernie uzasadnieniu, iż „ przepis art. 207 k.c. nie ma zastosowanie wyłącznie w stosunkach pomiędzy właścicielami. Faktem jest, iż dyspozytywny jego charakter oraz możliwość zmiany tych ustaleń w drodze umowy pomiędzy współwłaścicielami, a także możliwość wzajemnego rozliczania pożytków i nakładów właśnie na tej podstawie sugeruje takie jego podstawowe zastosowanie jednakże dodatkowo wprowadza zasadę odpowiedzialności do wysokości udziałów, nie zaś zasadę solidarnej odpowiedzialności ”. Nadto „ faktem prawotwórczym dla wspólnoty było w tym postępowaniu wykazanie nie tylko faktu powstania należności oraz jej wysokości, ale także zasad ich rozdziału pomiędzy właścicielami, poprzez wykazanie w toku postępowania wysokości udziałów poszczególnych współwłaścicieli w rzeczy wspólnej”.

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, że pozwana pozostawała współwłaścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) w 4243/10000 części w oraz garażu nr (...).29 w 7/10 części położonych w K. przy ul. (...) w okresie objętym powództwem. Pozwana nie zakwestionowała także stawek należności za m2 lokalu zarówno co do opłat za eksploatację jak i co należności za fundusz eksploatacyjny oraz fundusz remontowy, których to zaliczkę wspólnota ustaliła na 2,40 zł/m ² zarówno dla garaży jak i dla lokali. Pozwana nie zaprzeczyła, że nie płaciła regularnie i w pełnej wysokości.

Co do tego, że roszczenie zasługiwało na uwzględnienie nie można mieć wątpliwości, gdyż z pism pozwanej jasno wynika, że rozumiała konieczność spłaty zobowiązań wobec wspólnoty. Za bezpodstawne ocenić należy argumenty pozwanej zgłoszone przez pełnomocnika o braku wiedzy o wysokości opłat tym bardzie, iż to jej obowiązkiem jako właściciela lokalu i członka powodowej Wspólnoty było ustalenie wysokości zobowiązań i ich terminowe regulowanie. Pozwana kwestionowała wysokość dochodzonej należności ale nie wskazała na żadne dokonane przez siebie wpłaty.

Sąd przychylił się natomiast częściowo do zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwaną, uznając za przedawnione roszczenia dotyczące należności sprzed 2020r.

Powództwo obejmowało żądanie zasądzenia świadczeń z tytułu opłat związanych z korzystania z lokalu nr. 8 przy ul. (...) w K. od sierpnia 2017 do lipca 2023r. w łącznej kwocie 40.472, 99 zł, w tym za lokal:

- 1.976,81 zł wymagalne za rok 2017 i przedawnione

- 5.212,23 zł wymagalne za rok 2018 i przedawnione

- 5.812,10 zł wymagalne za rok 2019 i przedawnione

- 5.951, 95 zł wymagalne za cały 2020 k. 66

- 6.447, 03 zł wymagalne za cały 2021 k. 65

- 11.620, 22 zł wymagalne za cały 2022 i do lipca 2023 k. 64

oraz za garaż nr (...).29 przy ul. (...) w K. od sierpnia 2017 do lipca 2023r., w tym:

- 209,38 zł wymagalne za rok 2017, k. 75 i przedawnione

- 525,80 zł wymagalne za rok 2018, k. 74 i przedawnione

- 542,56 zł wymagalne za rok 2019, k. 73 i przedawnione

- 531, 24 zł wymagalne za rok cały 2020 k. 72,

- 549, 71 zł wymagalne za 2021 k. 71,

- 1.038, 83 zł wymagalne za 2022 i do lipca 2023 r. k. 70.

Z kolei pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 20 lipca 2023 roku (a zatem po upływie 3 lat licząc na najdawniej wymagalnych świadczeń), zatem przedawnione są roszczenia dochodzone za okres wcześniejszy niż styczeń 2020r. Zważywszy na treść art. 118 k.c. oraz określony w nim trzyletni termin przedawnienia, dochodzone przez stronę powodową kwoty przybrały charakter zobowiązań naturalnych, które wobec podniesienia przez pozwaną zarzutu przedawnienia nie mogą być skutecznie dochodzone w postępowaniu sądowym oraz przymusowo zrealizowane. Kwestię przedawnienia roszczenia o odsetki rozstrzygnął natomiast Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 26 stycznia 2005 r., III CZP 42/04, z której to wynika, że roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego.

Sąd nie podzielił zarzutów strony powodowej w zakresie nadużycia przez pozwaną prawa podmiotowego (art. 5 k.c.), powołując się na okoliczność, że pozwana zwodziła zarządzającą nieruchomością powódki w imieniu wspólnoty B. P. co do woli uregulowania zobowiązań względem powoda. W ocenie Sądu strona powodowa nie wskazała, jaka jej zdaniem konkretnie zasada została naruszona, oraz nie wskazała pełnej treści powoływanej zasady (por. wyr. SN z dnia 14 października 1998 r., II CKN 928/97, OSNC 1999, nr 4, poz. 75, z aprobującą glosą M. Niedośpiała, PiP 2000, z. 3, s. 101; orz. SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 263/06, Lex nr 257664; orz. SA w Krakowie z dnia 6 czerwca 2006 r., II AKa 86/06, KZS 2006, z. 7-8, poz. 108).

W związku z trafnym zarzutem przedawnienia części roszczeń sąd nie wziął pod uwagę roszczeń z tytułu opłat za użytkowanie lokalu i garażu za lata 2017-2019 i dlatego w wyroku Sąd w pkt I wyroku zasądził na rzecz strony powodowej jedynie 24.019,20 zł z pierwotnie dochodzonej kwoty 40.472,99 zł.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 kc. Stosownie do treści powołanego przepisu jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 k.c.). Stosownie zaś do treści art. 476 zd.1 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Sąd orzekł o odsetkach zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia wniesienia pozwu (nadania poczta do dnia zapłaty). Ewentualne kierowanie wezwań do zapłaty na niewłaściwy adres nie miało zatem w tym wypadku znaczenia, gdyż powódka dochodzi należności z odsetkami dopiero od wytoczenia powództwa, a pozwana już wcześniej wiedziała o obowiązku płatności za lokal, zresztą o obowiązku takim każdy właściciel lokalu wie z momentem nabycia lokalu, czy jak w tym wypadku udziałów w lokalach i pozwana powinna sam zadbać, aby wiedzieć jakie obciążają ja należności.

Sąd w punkcie II wyroku oddalił zatem wyłącznie przedawnione roszczenie powódki co do kwoty 14.278, 88 zł, na które składały się:

- należności za lokal mieszkalny i fundusz remontowy za: 5812, 10 zł za rok 2019, 5.212,23 zł za rok 2018, 1976, 81 za rok 2019

- należności związane z udziałem w garażu nr (...).29 przy ul. (...) w K. od sierpnia 2017 do grudnia 2019r. - 209,38 zł za rok 2017, 525,80 zł za rok 2018, 542,56 zł za rok 2019.

Co do kwoty 2.174, 91 zł Sąd nie rozstrzygnął o żądaniu pozwu: - 531, 24 - garaż (...) k. 72, 549, 71 - należność za garaż za 2021 k. 71, 1.038, 83 - należność za garaż za 2022 i do sierpnia 2023 r. k. 70, jednak te należności nie są przedawnione i powinny być zasądzone na rzecz strony powodowej.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Strona powodowa wygrał w 59 % powinna zatem ponieść koszty procesu w kwocie 40 %. Na koszty procesu w łącznej kwocie 9.258 zł składały się:

- koszty strony powodowej opłata od pozwu, która wyniosła 2024 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w osobie radcy prawnego w kwocie 3600 zł na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzania Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018, poz. 265 z późniejszymi zmianami) oraz kwota 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa ustalona na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 w zw. z cz. IV załącznika do ustawy z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (tekst jednolity Dz.U. 2021 r., poz. 1923 z późniejszymi zmianami)

- koszty strony pozwanej wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w osobie adwokata w kwocie 3600 zł na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzania Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, poz. 1800 z późniejszymi zmianami), pełnomocnik nie wykazał wprawdzie przez złożenie dowodu do akt poniesienia kwoty 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa ustalonej na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 w zw. z cz. IV załącznika do ustawy z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (tekst jednolity Dz.U. 2021 r., poz. 1923 z późniejszymi zmianami), jednak miał obowiązek skarbowy jej poniesienia, zatem dochowując staranności na pewno to uczynił.

Powódka powinna ponieść 41 % tych kosztów to jest kwotę 3.704, 40 zł, poniosła kwotę 5641 zł, zatem na jej rzecz należało zasądzić kwotę 1936, 60 zł.

O odsetkach od zasądzonych kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

ZARZĄDZENIE

proszę:

1. odnotować uzasadnienie,

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej przez PI ,

3. kal. 3 tyg z d.d.

16.01.2025r.